Sobotni wieczór rozpoczniemy od performansu Kolektywu Kobietostan, który podejmuje temat pracy teatralnej prowadzonej przez artystki w zakładach karnych.
W performansie twórczynie z jednej strony podważają klisze kulturowe i wyrażają lęki, których doświadczają, wchodząc w proces twórczy z mężczyznami w więzieniu. Z drugiej - tworzą nielinearną opowieść o wydobywaniu wrażliwości i o godności, która staje się głębszą refleksją na temat społeczeństwa. Artystki starają się w niej zrozumieć, z czego wynika społeczne ciśnienie na toksyczną męskość.
Tuż po spektaklu na naszej sali teatralnej wśród scenografii odbędzie się spotkanie z Adamem Bodnarem, które porusza temat spektaklu poprzedzającego spotkanie. Godność jest przyrodzona – jej źródłem nie jest Konstytucja lub inny akt prawny, ale sam fakt bycia człowiekiem (prawo naturalne). Jest również nienaruszalna – co oznacza, że żaden, nawet najważniejszy interes publiczny nie może uzasadniać ingerencji w naszą godność. Nie można jej w żaden sposób stracić, nawet wskutek najbardziej nagannego zachowania czy popełnienia najcięższego przestępstwa, nie może zostać nam odebrana i nie możemy się jej zrzec.
Daty pokazów:
“Chłopaki. Prawo głosu” - spektakl Kolektywu Kobietostan w reż. Weroniki Fibich, sobota, 27.05, godz. 18.00
“Godność - przyrodzona i niezbywalna” - spotkanie z Adamem Bodnarem, sobota, 27.05, godz. 19.15
Bilety na wydarzenia dostępne są na stronie internetowej www.kana.art.pl
"Godność - przyrodzona i niezbywalna" - spotkanie z Adamem Bodnarem [Rzecznik Praw Obywatelskich VII kadencji (09.2015 – 07.2021)]
Czy osadzonym przysługuje takie samo prawo do godności jak innym obywatelom? Kiedy prawo do godności jest łamane? Jak się o to prawo upominać? Art. 30 mówi, że godność osobista jest przyrodzona i niezbywalna. Stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.
Godność jest przyrodzona – jej źródłem nie jest Konstytucja lub inny akt prawny, ale sam fakt bycia człowiekiem (prawo naturalne). Jest również nienaruszalna – co oznacza, że żaden, nawet najważniejszy interes publiczny nie może uzasadniać ingerencji w naszą godność. Nie można jej w żaden sposób stracić, nawet wskutek najbardziej nagannego zachowania czy popełnienia najcięższego przestępstwa, nie może zostać nam odebrana i nie możemy się jej zrzec.
Adam Bodnar – dr hab. nauk prawnych, profesor Uniwersytetu SWPS, od sierpnia 2021 r.
Dziekan Wydziału Prawa w Warszawie Uniwersytetu SWPS, profesor wizytujący na Uniwersytecie w Kolonii (Academy for European Human Rights Protection), senior fellow w Democracy Institute Uniwersytetu Środkowo-Europejskiego (CEU) w Budapeszcie; Rzecznik Praw Obywatelskich VII kadencji (09.2015 – 07.2021); w latach 2004 – 2015 współpracownik Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka (jako koordynator Programu Spraw Precedensowych, a następnie jako sekretarz i wiceprezes zarządu); członek rad doradczych krajowych i międzynarodowych organizacji, w tym World Organization Against Torture (OMCT), International IDEA, World Justice Project, Liberties oraz Fundacji Obywatelskich Ruchów Demokratycznych; publicysta współpracujący z „Gazetą Wyborczą”, tygodnikiem „Polityka” oraz portalem NGO.pl; prowadził dwie autorskie audycje radiowe – Prawy Adam w Radio Newonce i BOS w Radiu TOK FM, obecnie tworzy własny podcast pt. „Nie tylko o prawach
człowieka”; laureat krajowych i międzynarodowych nagród za zasługi dla ochrony praworządności i praw człowieka.
https://www.facebook.com/adbodnar
https://www.instagram.com/adbodnar/?hl=pl
https://twitter.com/Adbodnar
Chłopaki. Prawo głosu
Spektakl Kolektywu Kobietostan w reżyserii Weroniki Fibich
Reżyseria i scenografia: Weronika Fibich
Koncept i wykonanie: Agnieszka Bresler
Tekst i wykonanie: Martyna Dębowska
Muzyka i wykonanie: Iwona Konecka
Realizacja dźwięku, wizualizacji i świateł: Wojciech Maniewski
Udźwiękowienie i obróbka materiałów audio: Iwona Konecka, Patryk Zakrocki, Rafał Foremski
Wizualizacje: Adam Ptaszyński
Animacja poklatkowa: Weronika Gołaś
Czas trwania: 75 minut
Po spektaklu zapraszamy do udziału w otwartej dyskusji i spotkaniu z artystkami.
Bilety: 30zł (sprzedaż biletów online od 15.05)
„Co wy tam k*** robicie, wy śpiewacie?!”
W performansie “Chłopaki. Prawo głosu” z jednej strony podważamy klisze kulturowe i wyrażamy lęki, których doświadczamy, wchodząc w proces twórczy z mężczyznami w więzieniu. Z drugiej – tworzymy nielinearną opowieść o wydobywaniu wrażliwości i o godności, która staje się głębszą refleksją na temat społeczeństwa. Staramy się w niej zrozumieć, z czego wynika społeczne ciśnienie na toksyczną męskość. Nie jest to spektakl o męskości, lecz o spotkaniu między nami - artystkami a mężczyznami, których poznałyśmy na prowadzonych przez siebie warsztatach teatralnych.
Wykorzystując formę anamorficznego* koncertu performatywnego i scenicznego dokumentu wyprowadzamy język na skraj, a własne doświadczenie na powierzchnię. Do kolektywnej pracy nad tym przedsięwzięciem zaprosiłyśmy twórczynię interdyscyplinarną Weronikę Fibich, w zasady kapeli wpisując płynność, dobrostan i afirmację bałaganu.
_______________________________________________
*anamorfoza (gr. anamórphōsis – przekształcenie) – celowa deformacja obrazu, która może pokazać obraz niezdeformowany poprzez np. odbicie go w zwierciadle wypukłym, ściśnięcie lub rozciągnięcie obrazu zdeformowanego. Anamorfoza w malarstwie może ukazać oryginał, jeśli na płótno malarskie spojrzy się pod odpowiednim kątem.
UWAGA! Spektakl mówi o przemocy i przeznaczony jest dla widzów od 16. roku życia.
Fragmenty recenzji:
„Czyli: wiedzą, co mówią, dobrze zaplanowały to, co robią, w dodatku mają do tego wszystkiego pełne prawo – były, sprawdziły, doświadczyły, bały się, przezwyciężyły strach, uzyskały w swej pracy „tam” istotne artystyczne i terapeutyczne rezultaty. A my – obserwatorzy i obserwatorki ich scenicznych działań? Przyjemnie nam nie jest, ale granice naszej wyobraźni, jeśli tego chcemy, mają szansę być przesunięte w istotny dla nas sposób za kraty, w tłok, duchotę i wredne, jasne światło więziennych jarzeniówek.” (Juliusz Tyszka, Piździelce śpiewają, Teatralny.pl, 26.11.2021)
„Wyreżyserowany przez Weronika Fibich spektakl, w którym Agnieszka Bresler, Martyna Dębowska i Iwona Konecka tematyzują i przepracowują swoje doświadczenia, traktować można jak efekt uboczny tych działań. Dla teatralnej publiczności staje się on okazją do wejrzenia w zamkniętą, niedostępną przestrzeń i inspiracją do refleksji dotyczącej socjologii zamkniętych, zmaskulinizowanych społeczności [...] Performerki stają się medium tytułowych chłopaków - są przekaźnikami ich świadomości, które za pośrednictwem własnych ciał, gestów, dźwięków i słów kreślą wizję świata za kratami. To świadectwo tego, jak w przepełnionych miejscach izolacji jednostkowe tożsamości kształtowane są przez zlepki wspomnień, schematyczne reakcje, dumę, wstyd i powielane zwyczaje. (...) to spektakl piętnujący przemoc, która - jeśli nie zostanie przerwana - będzie reprodukować się bez końca.” (Piotr Dobrowolski, Chłopakostan: głosem kobiet, nietak!t nr 3(41)/2021)
„Chłopaki. Prawo głosu, zdecydowanie najlepsze, najmocniej rezonujące przedstawienie tegorocznej edycji gdyńskiego Ogólnopolskiego Festiwalu Teatralnego "Pociąg do miasta", w swej istocie przyniosło wszystko to, co tak ukryto pod sielankowo-archaiczną formułą "Sanatorium": zwrot w stronę tych, którzy i które doświadczają narracyjnego wykluczenia; którzy i które przypomnieli o sobie w zawirowaniach ostatnich dwóch lat; którzy i które chcą swego miejsca w powszechnej refleksji. Którzy i które chcą, żądają namysłu nad "chorobami" naszej codzienności. (Anna Jazgarska, O (tymczasowym) odpoczynku, nietak!t nr 1-2 (42-43)/2022)
Dofinansowano ze środków Gminy Wrocław w ramach drugiej edycji projektu Stowarzyszenia Kolektyw Kobietostan „Teatr - przestrzeń spotkania”.