HIBI – DAYS - Spektakl tańca butoh

HIBI – DAYS - Spektakl tańca butoh  
Atsushi Takenouchi i Hiroko Komiya
bilety: 40/30 zł  https://www.kana.art.pl/repertuar/wpis/hibi-days,841

Kształt starego drzewa.
Ten kształt to skupisko nagromadzonych dni.
Nawet jeśli drzewo umrze, jego kształt i szkielet pozostają bez zmian.
Taniec jest jego formą. Chcę być takim drzewem, które trwa w modlitwie między niebem a ziemią.
Wciąż ścigam magiczny czas, który przemienia codzienność w życie tańca.

Atsushi Takenouchi to japoński tancerz i choreograf. Swój oryginalny styl tańca: jinen butoh (którego nazwa pochodzi od japońskich pól Jinen) artysta odkrył, podróżując w latach 1996−99, odwiedzając japońskie wioski, szczątki zapomnianych buddyjskich świątyń i sanktuariów. W efekcie tych poszukiwań powstawały kolejne spektakle: obecnie kolejny rok z rzędu realizuje ideę „tańca z miejscami“: odwiedził kilkanaście krajów, prowadząc warsztaty, realizując przedstawienia i duże międzynarodowe, plenerowe projekty artystyczne. Prowadzi własną szkołę tańca butoh w Pontederze (Włochy).

Hiroko Komiya tworzy muzykę eksperymentalną, używając dźwięków wziętych z natury. Posługuje się m.in. kolekcją obiektów o magicznym brzmieniu, wśród których znajdziemy muszle, dzwonki, kołatki, grzechotki, cynowe naczynia, specjalnie dobrane tradycyjne instrumenty. Używa też z powodzeniem swojego własnego, organicznego głosu. W ten sposób buduje nieharmoniczne improwizacje muzyczne, sięgające archetypów kultury wschodu, stanowiące niezwykły akompaniament do spektakli, improwizacji i warsztatów.

W moim myśleniu o butoh najważniejsze jest "jinen". To oznacza nie tylko Naturę, bardziej: taniec ze wszystkim. Wielu tancerzy myśli o sobie „tańczę”, albo „ja tańczę”. W butoh jest inna perspektywa: to „ja jestem tańczony”. Przez wiatr, ciemność, przez różne życiowe sytuacje. Jeśli jestem w tańcu zwierzęciem, to szukam tego w sobie: pytam jaki to rodzaj ruchu? Wydarza się coś w rodzaju transformacji. "Jinen butoh" polega na tym, że spotykam bardzo wiele różnych życiowych sytuacji i tańczę z nimi. Tańczę ze wszystkim. Także z ciemnością, słabością. Taniec butoh jest jak burzenie ściany, muru. To jest prawdziwe odczuwanie siebie. (Atsushi Takenouchi w: „Głosy czasu. Teatr Kana 25 lat”)

Butoh to forma japońskiego teatru tańca stworzona na przełomie lat 50. i 60. XX wieku przez Tatsumiego Hijikatę i Kazuo Ohno. W tamtym czasie był to szokujący i radykalny ruch artystyczny budowany w opozycji do skodyfikowanych sztuk scenicznych – gwałtowny, nieprzewidywalny, emocjonalny, przełamujący tabu estetyczne i obyczajowe. Obecnie jest rozwijane i naznaczane indywidualnym osobistym stylem przez wielu różnych artystów na całym świecie. Atrakcyjność butoh polega przede wszystkim na jego nieokreśloności – z samego założenia jest ono sztuką niedefiniowalną, związaną bezpośrednio z osobowością i doświadczeniami tancerza. Podstawowym wyznacznikiem butoh jest odwaga szczerości wobec sygnałów płynących z umysłu-ciała. Butoh jest swoistą „archeologią ciała”, próbą sięgnięcia do własnej, odczytywanej w ruchu wyobraźni. Jest prowokacyjnym przekroczeniem, ciągle odnawianą, budowaną gdzieś poza świadomością i opartą na impulsach improwizacją, a zarazem niezwykle precyzyjną, skupiającą energię, strukturą ruchu. Butoh jest tańcem zasłuchanym w wewnętrzne impulsy, w zniekształceniu i dezintegracji odnajdującym rodzaj trudnej harmonii.

Dłuższe biogramy:

ATSUSHI TAKENOUCHI – tancerz butoh, performer. Początki jego poszukiwań sięgają początku lat 80. XX w., gdy dołączył do grupy „Hoppo-Butoh-ha“ na Hokkaido i brał udział m.in. w przedstawieniu „Takazashiki"(1984) opracowanym przez twórcę butoh, Tatsumiego Hijikatę. W roku 1986 Atsushi rozpoczął swą własną drogę artystyczną, którą nazwał: „Jinen Butoh“; stworzył m.in. spektakle solo „Itteki“, „Ginkan“ łączące uniwersalny obraz natury, ziemi, czasów odległych i impresji chwili, spotkania z ludźmi i otoczeniem. Z projektem JINEN odbył w Japonii 3. letnią podróż wykonując w tym czasie 600 improwizacji (1996-1999). Wówczas też uczył się u współtwórcy butoh, Kazuo Ohno i jego syna - Yoshito. Od 2002 przebywał głównie w Europie współpracując z tancerzami i aktorami z Francji, Polski, USA i innych krajów. Występował m.in. na festiwalu w Avignon, na Paris Butoh Festival i New York Butoh Festival. W tym samym czasie pracował też w filmie. Ostatnia praca na Alasce i Hawajach - „Wypełniony naturą”, film artystyczny o środowisku naturalnym zdobył m.in. nagrodę "Best of the Fest" na Martinique International Film Festival. Od 2000 roku regularnie występuje w Polsce. W Ośrodku Teatralnym Kana prezentował większość swoich solowych przedstawień.

HIROKO KOMIYA – wokalistka i multiinstrumentalistka, która obrazy pochodzące z powietrza, otaczającej nas przestrzeni czy tworzone przez ciało przekształca w dźwięki - bez stałej linii melodycznej czy rytmu. Są one całkiem proste, pojedyncze, towarzyszą nam podobnie jak pogoda czy najbliższe otoczenie. Używa zarówno wody i materiałów naturalnych takich jak kamień, bambus, piach, liście, muszle jak dzwonki, bębenki czy perkusję. Od 1996, pod okiem grającego na Tabla - Masahiro Besso, uczyła się grania na instrumentach perkusyjnych używanych w tradycyjnej muzyce hinduskiej. W 1999 rozpoczęła współpracę z tancerzem butoh Atsushim Takenouchi. W czasie warsztatów JINEN Butoh podejmuje interakcję z oddechem i ruchem uczestników. Komponuje muzykę dla tancerzy, aktorów a także na potrzeby zajęć z dziećmi i dorosłymi osobami upośledzonymi w Japonii, Francji, USA czy Polsce. Używa też głosu w jego podstawowej, naturalnej formie. Od 2002 roku pracowała nad głosem z pieśniarzem plemiennym, poetą i perkusistą Jean C. Dussin (pieśni inuickie, afrykańskie, celtyckie, z kręgu)